ROSALÍA DE CASTRO

O simiterio da Adina
n’hai duda que é encantador,
cos seus olivos escuros
de vella recordazón;
co seu chan de herbas e frores
lindas, cal no’outras dou Dios;
cos seus canónegos vellos
que nel se sentan ó sol;
cos meniños que alí xogan
contentos e rebuldós;
cas lousas brancas que o cruben,
e eos húmedos montóns
de terra, onde algunha probe
ó amañecer se enterróu.’

Rosalía DE CASTRO